Εγώ και η Δρυάδα

Μπαίνοντας στο αρχαίο δάσος μια ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μου. Το βάρος των αιώνων κόντεψε να με κάνει να γυρίσω πίσω στον πολιτισμό τρέχοντας. Όμως, όχι! Δε θα τα παρατούσα τόσο εύκολα. Ήξερα πως εδώ θα έβρισκα τη φωτογραφία που τόσο καιρό αναζητούσα. Το λιγοστό φως και οι σκιές των δέντρων πάντα μου έδιναν το σκηνικό που ήθελα. Όσο για τους θρύλους που λέγονται γι΄ αυτό το μέρος, ποιος πιστεύει σε παραμύθια; Πάντως, δεν τους κατηγορώ. Είναι εύκολο σ’ αυτήν την απόλυτη γαλήνη να θυμηθώ όλα όσα μου έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου για αυτό το πανέμορφο δάσος…

Από τα αρχαία χρόνια το προστατεύουν νύμφες και άλλα μαγικά πλάσματα, τζιέρι μου. Δρυάδες όμορφες που χορεύουν κρυφά με τους θεούς κι αν μάτι θνητού πέσει επάνω τους, του αρπάζουν την ψυχή.

Φυσικά και πλέον ήξερα πως όλα αυτά ήταν δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις, μα αυτό δε σήμαινε ότι δεν τα θυμόμουν κάθε φορά που επέστρεφα εδώ. Η αλήθεια ήταν πως τόσα χρόνια που ερχόμουν, ποτέ δεν είχα συναντήσει κανένα… πλάσμα. Ίσως οι άνθρωποι να είχαν διώξει όλες τις προστάτιδες του δάσους. Ίσως οι συνεχόμενες πυρκαγιές να τις είχαν τρέψει σε φυγή στα εσώτερά του. Ίσως να χάθηκαν κι αυτές μαζί με τον μεγάλο Πάνα. Ίσως απλά να ήταν όλα αυτά δημιουργήματα της φαντασίας των αρχαίων προγόνων μας και τίποτα να μην προστατεύει τα δέντρα από τα νύχια της ανθρωπότητας.

Άγγιξα με τα χέρια μου τους κορμούς. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τις αισθήσεις να μου δημιουργήσουν εικόνες. Τότε ήταν που άκουσα ένα χαχανητό. Κοίταξα γύρω μου φοβισμένος. Μάλλον θα ήταν το θρόισμα των φύλλων, σκέφτηκα περισσότερο για να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Ή μάλλον ο ήχος του ποταμού. Ναι, φυσικά και ήταν το ποτάμι! Πόσο χαζός ένιωσα. Κι όμως! Μετά από λίγο το άκουσα καθαρά. Ένα γάργαρο κοροϊδευτικό γέλιο έφτασε στα αυτιά μου. Ακολούθησα τον ήχο του και σε ένα ξέφωτο την είδα. Μια κοπέλα, χόρευε κάτω από το φως του ήλιου. Σήκωσα την φωτογραφική μου μηχανή και την είδα ξανά μέσα από τον φακό μου, σε όλο της το μεγαλείο. Μυθική ομορφιά και μαγευτική φωνή. Από κληματσίδες ήταν φτιαγμένο το φόρεμά της και στα μαλλιά της είχε πλεγμένα λουλούδια σαν κάτι φυσικό. Όσο τη φωτογράφιζα άρχισε τραγουδά:

«Αδερφές σηκωθείτε. Ήρθε η Άνοιξη ξανά.

Θνητές Αμαδρυάδες των Ιερών Δασών

Μελιάδες, των ανθρώπων πρόγονοι

Κι εσείς Οριάδες, των βουνών και του Ολύμπου.

Ξυπνήστε ήρθε η ώρα…»

Πλησίαζα ασυναίσθητα και κάποια στιγμή τα βήματά μου ήχησαν στα αυτιά της. Σταμάτησε τότε απότομα το χορό της και όλα έγιναν σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Άρχισε γρήγορα να τρέχει και εγώ χωρίς λόγο να την κυνηγώ ανάμεσα στα δέντρα. Εκείνη η φωτογραφία, καταλαβαίνετε…

Όμως, το κακό δεν άργησε να γίνει. Εγώ, ένας θνητός να τρέχω ξωπίσω της στο δάσος, φορτωμένος με τα σύνεργά μου… Ένα κλαδί με χτύπησε, το ορκίζομαι δεν ήταν τυχαίο, και έπεσα λιπόθυμος.

Το φεγγάρι είχε σηκωθεί, όταν ξύπνησα. Πανικόβλητος έψαξα τα πράγματά μου. Η μηχανή έδειχνε μια χαρά. Πίστεψα πως όλα ήταν όνειρο, μα όταν έλεγξα τις φωτογραφίες, Εκείνη ήταν ακόμη εκεί. Στα χέρια μου κρατούσα το σάλι της και τα λόγια της γιαγιάς μου αντήχησαν και πάλι στο μυαλό μου…

Οι θνητοί δεν πρέπει ποτέ να δουν μια κόρη του δάσους να χορεύει. Και αν το κάνουν δεν πρέπει να την κυνηγήσουν. Γιατί αλλιώς θα χάσουν την ψυχή τους. Στη θέση της χαμένης τους ψυχής, Εκείνη θα τους αφήσει ένα σάλι. Μ’ αυτό θα μπορούν να την καλούν όποτε θέλουν. Κι όσο κατέχουν αυτό το σάλι, θα τους ανήκει κι Εκείνη. Μια Νύμφη για μια ψυχή… Δίκαιη ανταλλαγή…

Γυρίζω σιγά-σιγά στον πολιτισμό. Πλέον, δεν μου φαίνονται και τόσο παραμύθια όσα μου έλεγε η γιαγιά. Οι λαϊκές δοξασίες δεν θα έπρεπε να ξεχαστούν και να περάσουν στη λήθη. Μέσα τους κρύβεται σοφία και γνώση που όλοι μας πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν, αν δε θέλουμε η φύση να μας εκδικηθεί κάποια στιγμή.

Συντάκτης του κείμενου : KeskiisChris · Συγγραφέας